Een gesprek over een gezondere, fittere levenswijze met een collega gisteren heeft me aan het denken gezet. Sinds het moment dat ik met deze veranderingen begonnen ben, heb ik verschillende reacties gekregen. De kans dat je omgeving uit quasi nul misters en misses Fit bestaat, is groot als je zelf jarenlang hebt stilgezeten. De socioloog in mij werd weer wakker geschud. Wat is eigenlijk jouw invloed op anderen, en vice versa?
Natuurlijk kun je kiezen of, en wie je op de hoogte brengt van je nieuwe bezigheid. Je kan alles verzwijgen zodat je geen kritiek krijgt of belachelijk gemaakt wordt, of zodat niet iedereen je ziet falen als het moeilijk gaat. Maar ik ben een kletskous en open boek. Dus ik viel maar meteen met de deur in huis: "Ik ga minderen met roken, meer op mijn voeding letten én sporten!
Mijn vriend vond het een goed plan; hij wilde al langer dat ik een hobby vond voor mezelf (en dat ik minder zou zeuren om mijn flaws). Het is heel fijn als je partner je wil steunen. Buiten die ene keer: "Goh schat, ik wil van dat kleine buikje af.." "Dan moet je daar iets aan doen, hé". Vrouwmens dat ik ben, voelde ik me beledigd. Hoezo, vond hij me dan niet perfect zoals ik was? Natuurlijk bedoelde hij het niet zo. Het bleek meer in de zin van: "Jij kunt ALLES krijgen wat je wenst als je ervoor werkt". Hij wilde me motiveren om altijd uit te blinken, op een gezonde en positieve manier weliswaar.
Dan zijn er nog de vrienden en collega's. Enkelen vinden het hilarisch als ze mij al sportend inbeelden in complete fitness-tenue voor de computer. Begrijpelijk! Enkele anderen vonden het lichtelijk idioot. Waarom zou ik dat allemaal doen als ik al een mooi figuurtje heb? Eentje zei zelfs: "Pas maar op, straks hou je helemaal geen tieten meer over". Ik vermoedde dat zij mij bestempelden als een onzekere neuroot. Iemand zei het me ook doodleuk: "Jij hebt volgens mij een verstoord beeld van jezelf als je denkt daaraan te moeten beginnen". Als je slank en gezond bent, ben je blijkbaar gek als je dat tweede chocolaatje weigert. Of anorexia aan het ontwikkelen.
Aanvankelijk was het een beetje demotiverend, maar al gauw ben ik gaan beseffen dat het meer ging om hun eigen onzekerheid. Als ik al voel dat ik iets aan mezelf wil veranderen, hoe hard zouden zij dan wel niet aan zichzelf moeten werken? Bewust of niet gebruikt iedereen een ander als middel tot introspectie. En dat kan zowel positief als negatief zijn. Zo is er eentje gestopt met fitnessen omdat de andere meiden daar zo fit en slank zijn. Dat is toch zo enorm jammer. Maar gisteren! Gisteren vertelde een collega dat hij ook gezonder gaat leven. Minder fastfood en dagelijks wat sportoefeningen. Misschien wilde hij zelfs gaan joggen. Op die 4 jaar dat ik daar werk, was dat de eerste keer dat hij zoiets zei. Het is geen toeval; hij had mijn enthousiasme en progressie opgemerkt. Hoe fijn is dat!
Op die enkele maanden heeft mijn omgeving me zien veranderen. Blijkbaar ben ik niet neurotisch geworden; maar ik heb meer energie en sta positiever -ja, zelfs relaxter- in het leven. De spot-fase is voorbij, en werd vervangen door interesse en respect. En nu anderen dat nieuwe aspect van mezelf erkennen, erken ik dat ook bij mezelf. Het feit dat ik het verinwendigd heb, maakt het voor mij des te gemakkelijker om die nieuwe lifestyle na te blijven leven. Het is nu meer 'van nature', zeg maar.
Is jouw kring op de hoogte, en zo ja: hoe wordt hierop gereageerd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten