Suikerverslaafd

Als kind was ik de moeilijkste eter ooit. Alles was vies. Brood, vlees,vis, eieren, alles dat warm is, alles dat bereid is. Zelfs MacDonalds kon me niet bekoren (oh, how life can change..). Maar fruit en rauwe groenten speelde ik met plezier binnen. En snoep, liefst in zoveel mogelijke kleuren en zoveel mogelijk suiker per kubieke cm. Ik gaf er niks om; ik was graatmager en mensen vonden het wel schattig, zo'n klein braaf meisje dat helemaal blij werd van snoepjes. Gelukkig begreep ik wel dat ik geen snoep van vreemden mag aannemen.

I'm evil

Maar overmatige suikerinname past uiteraard niet in een gezond voedingspatroon en ik besloot er na vele jaren iets aan te doen. Van wit brood naar volkoren: geen probleem. Fastfood en frisdrank bannen: no biggie. Meer groenten: met plezier! Minder snoepen: .... euh... wat?

Ik ben cold turkey gegaan voor zo'n 3 weken. Ook geen kunstmatige zoetstoffen voor mij; ik wilde meteen écht afkicken en mijn lichaam een nieuwe levenswijze aanleren. De eerste week ging het me best goed af. Ik had niks in huis en miste niet zoveel. Toen werd het moeilijker. De chef-kok op mijn werk ging in detail uitleggen hoe je chocoladetaart maakt. Ik heb hem het zwijgen opgelegd omdat ik serieuze kwijl-neigingen begon te ontwikkelen. Goed, de volgende dag was ik het een beetje vergeten. Daarna liep het nog een tijdje behoorlijk goed. TOT die ene dag. Ik kreeg spontaan een enorme craving, zo erg dat het bijna pijn deed. Ik werd helemaal rusteloos en stond op het punt om naar de nachtwinkel te hollen voor Dragibus. Ik heb me sterk gehouden.

Een tijd later ging ik verder mijmeren en besloot dat het beter was om af en toe mezelf iets te gunnen. Ik bedoel: een leven lang niet snoepen, dat kan toch niemand? Om vreetbuien te vermijden, mocht ik dus af en toe een paar snoepjes. Al gauw werden het er meer. Als die suiker mijn hersenen bereikt, gaat mijn lichaam automatisch verlangen naar meer, MEER! Mijn verslaving is psychisch zo sterk, dat ik het fysiek echt voel.
Het werd tijd om het onder ogen te komen.

"Hoi, mijn naam is Dorien en ik ben verslaafd aan suiker."

Op dit moment ben ik behoorlijk radeloos. Ga ik eeuwig cold turkey, accepteer ik mijn affaire, of bestaat die magische manier om normaal om te kunnen gaan met zoetigheid dan toch?

Tijd voor een google! Sonja Kimpen verscheen meteen in beeld met een afkickplan voor jawel, suiker! Ze heeft er zelfs een boek over geschreven. Ik ben wel zo iemand die zich met plezier laat beïnvloeden door een overtuigend boek. Ach, het is allemaal commerce, maar wie weet is dit toch mijn redding? Ik hou wel van stappenplannen en lijstjes; het geeft me meer discipline en plezier. Misschien werk ik zelfs met stickertjes op een kalender, want tja.. ik ben een groot klein kind met mijn snoepverslaving.Waarschijnlijk bestaat er in deze tijden zelfs een stickertjes-app.

Tot volgende keer!
PS: Al schrijvende, kreeg ik een telefoontje van I-Fitness. Maandagavond mag ik gratis de groepslessen en toestellen komen testen, en krijg ik een rondleiding van ene Dennis. Ik kijk er naar uit!